Bewustwording is zó belangrijk, zegt Patricia Bolwerk uit Deventer, initiatiefnemer van de stichting Stop Pesten Nu.
'Ik voelde me een grijze muis die roze wilde zijn'
Patrica Bolwerk, 49 jaar. Gescheiden en moeder, zoon van 16. In 2010 richtte ze stichting Stop Pesten Nu op. Inmiddels kan je als het om pesten gaat niet meer om haar organisatie heen. Ze vervult een soort Postbus 51-functie, een kenniscentrum. Een vergaarbak aan informatie. Social media werkt ze dagelijks bij met items over pesten en online pesten (cyberpesten). Zelf gaat ze veelvuldig de boer op. Geeft gastcolleges op scholen, gaat naar bedrijven, naar ouderencentra. Geeft workshops. Patricia heeft circa 20 jaar werkervaring in commerciële en non-profit organisatie, ongeveer 15 jaar heeft zij als leidinggevende werkervaring in de functies Manager Bedrijfsbureau en Hoofd Office Management. Zij stuurde teams aan variërend tot 60 medewerkers. In 2009 besloot zij dat zij een andere richting op wilde in haar werk en kwam erachter dat zij kinderen/volwassenen gelukkig wil maken in hun hart. Als basis hiervoor heeft zij haar trainerslicentie behaald om gepeste kinderen/volwassenen te leren omgaan met pestervaringen. Daarnaast ontdekte zij in die periode hoe groot het pestprobleem is en dat dit soms wel 40 jaar zijn sporen na laat bij slachtoffers. Zij besloot zich in te zetten om Nederland bewust te gaan maken dat pesten moet stoppen omdat dit echt een groot probleem is, dit deed zij onder de naam Stop Pesten Nu op allerlei social media.
Maar als Patricia gezegd wordt dat ze inmiddels met haar uit de hand gelopen hobby, Stop Pesten Nu, de belangrijkste speler op de markt is als het om bewustwording gaat en om campagnes tegen pesten, kruipt ze in haar schulp. ,, Ja, ik droom er wel eens van de grootste te worden, zei ik laatst tegen een collega die veel wetenschappelijk onderzoek doet naar pesten. Vol verbazing keek hij me aan. Hij zei, Patries, meen je dat nou echt? Je bént de grootste! Ik, Patricia?''
Patricia Bolwerk: ,,Ik heb angst om succesvol te zijn, maar ook angst om te falen.'' Foto ronald hissink
Gebeurt er iets op het gebied van pesten, dan kan je er vergif op innemen dat de telefoon van Patricia Bolwerk gaat rinkelen. Is ze de eerste die door media wordt benaderd voor duiding van het nieuws.
Een vorm van bescheidenheid?
,,Ik heb angst om succesvol te zijn, maar ook angst om te falen. Een strijd die ik met mezelf voer. Het kan toch niet zo zijn dat Patricia iets doet waarin ze de grootste is, dat Patricia in wat ze doet serieus wordt genomen? Dat komt door vroeger. Werd ik niet gezien en gehoord. Altijd waren er mensen die verbaal veel sterker waren. En als ik dan al iets zei, werd eroverheen gepraat. Dan ging de aandacht naar die ander. Ik voelde me een grijs muisje dat roze wilde zijn.''
Bent u zelf dan ook gepest?
Pesten beschadigt je zelfvertrouwen voor je hele leven
,,Ja. Met name het eerste jaar van het voorgezet onderwijs was zwaar. Ik was verlegen, onzeker. Ik werd door klasgenoten gepest, genegeerd. Zelfs mijn docent Frans pestte me. Hij maakte van mij een soort zondebok en zo werd het voor anderen makkelijk mij te pesten. Hij belde naar mijn ouders, begon over mijn slechte werkmentaliteit, dat ik mijn huiswerk niet maakte en door de les heen praatte. Ik durfde niet eens te praten! In de loop der jaren werd ik steeds bozer op hem. Toen ik mijn rijbewijs haalde zei ik tegen mijn partner: Als ik hem zie oversteken, dan weet ik het verschil tussen het gaspedaal en de rem niet meer.
Patricia verteld dat het pesten haar zo had beschadigd dat zij zich het niet eens meer kon herinneren ... zo diep zat het verstopt. Het besef kwam pas weer bij de reünie van die school. Dat was ruim vijf jaar nadat ik met Stop Pesten Nu was begonnen. Een jongen uit mijn klas destijds vroeg me of ik vanwege het pesten die klas met de stichting was begonnen. Ik wist niet wat ik hoorde, mijn handen bevroren. Ik was inderdaad gepest! Mijn Franse docent kwam ook meteen naar me toe. Zei wel tien keer sorry. Van tevoren dacht ik, ik vlieg hem aan als hij komt. Maar hij was lang niet meer de krachtige man zoals ik hem herinner. Hij was ziekelijk. Karma is a bitch, dacht ik. Ik was klaar met hem. Heb niet eens meer gevraagd waarom hij me pestte.''
Werkt uw pestverleden in uw dagelijks leven nog door?
,,Altijd als ik weer iets nieuws , iets groots begin, dan ben ik zó onzeker. Dan komt het verlegen, onzekere, gepeste meisje weer naar boven dat dan denkt: kom ik wel goed genoeg over? Dan heb ik het Spaans benauwd, hartkloppingen, voel ik mijn klieren in mijn nek, verkrampte kaken. Pesten beschadigt je zelfvertrouwen voor je hele leven. Ik voelde me nooit goed genoeg, zelfs niet als moeder. Dat pestkopje reist je hele leven in je hoofd mee. Dat blijkt ook wel uit recente wetenschappelijke onderzoeken.''
,,Die pestkop in je hoofd reist je hele leven met je mee.''
U zegt: ik was me er zelf niet van bewust dat ik werd gepest toen ik begon met Stop Pesten Nu. Wat was dan wel uw trigger ermee te beginnen?
,,Ik gaf leiding in het bedrijfsleven maar ik wilde iets anders. Ik wist niet wat. Ik had zwaar de griep toen ik naar een aflevering van Oprah Winfrey keek. Daar werden pyjamaatjes ingezameld voor kinderen die normaal nooit in een pyjama konden slapen. Ik dacht, ik wil iets doen waarbij ik kinderen gelukkig kan maken in hun hart. Maar wat dan? Een collega vroeg of ik iets kon doen met trainingen waarin je kinderen weerbaarder kan maken tegen pesten. Ik kreeg ook reacties als: 'je bent gek als je iets anders gaat doen en dat pesten is toch niet zo erg'. Dergelijke opmerkingen hoorde ik een paar keer na elkaar. Toen voelde ik een soort oergeweld. Bam bam bam!!! Ik wil dat iédereen gaat praten en schrijven over pesten. Maar tegelijkertijd, hoe wil je dat dan doen Patricia? Je bent geen socioloog, geen pedagoog. Waarom zouden mensen naar je luisteren? Toen begon ik ermee op social media. Ik kreeg met Stop Pesten Nu meteen veel volgers. Ik praat en schrijf erover vanuit mijn hart.''
Voorzitter Patricia Bolwerk van stichting Stop Pesten Nu voelt nog steeds de gevolgen van pesten
U werd vanzelfsprekend geconfronteerd met allerlei nare pestverhalen. Welk verhaal heeft u het meest geraakt?
,,Als ik erover vertel kan ik nog wel huilen van ontroering. Ik gaf een gastcollege op een ROC toen een jongen naar voren stapte. Hij vertelde dat zijn beste vriend, die op een andere school zat, zelfmoord had gepleegd. Bleek dat die jongen op die school was gepest. Zíjn mattie. De jongen realiseerde zich vervolgens dat hij zélf een pester is. De hele zomervakantie zat hij in angst dat de scholier die hij pestte misschien ook wel zelfmoord zou plegen. Het besef was tot hem doorgedrongen wat pesten met iemand kan doen. Kijk, ik krijg er nog kippenvel van op mijn arm.''
Is pesten op scholen het grootste probleem?
,,Als je naar de cijfers kijkt niet eens. 1 op de 10 kinderen. Cijfermatig wordt er meer gepest op het werk, 1 op de 8 en zelfs nog meer onder ouderen, 1 op de 5. Pesten op de werkvloer vind ik het heftigst. Volwassenen zouden zich ervan bewust moeten zijn. Bij bedrijven ga ik ook steeds meer doen met bewustwording van pesten. Kinderen kunnen hun gedrag nog niet altijd overzien, hoe naar dat ook kan uitpakken. Kinderen kunnen bikkelhard zijn, met zelfs zelfdodingen tot gevolg. Pesters zeggen of schrijven: hou toch je bek, maak er toch lekker een einde aan! Als je dat maar vaak genoeg zegt... En weet je wat dan erg is, dan komen er op scholen condoleanceregisters te liggen. Dat is zo hypocriet, wetende dat het pesten op die school plaatshad. Stel je eens voor wat dit doet met de nabestaanden.''
Bron Ingrid Willems, De Stentor